تاريخچه اى کوتاه از ٨ مارس، روز جهانى زن
بيش از ١٤٥ سال پيش در روز ٨ مارس سال ١٨٥٧ کارگران زن نساجى نيويورک به خيابانها ريختند تا به شرايط وحشتناک کارى، ساعات طولانى کار و دستمزدهاى پائين اعتراض کنند. اين تظاهرات آرام مورد حمله وحشيانه پليس قرار گرفت و در نتيجه اين حمله و ضرب و شتم بيرحمانه آنها، تعدادى از کارگران کشته شده و عده خيلى بيشترى زخمى شدند و يا توسط پليس دستگير و روانه زندانها شدند. اين کارگران آنموقع نمى دانستند که اين اقدامشان مى رود که مارک خود را بر تاريخ مبارزات زنان و کارگران بگذارد. آنها و مبارزاتشان در خاطره تاريخ مانده اند و هر ساله توسط کسانى که ٨ مارس را جشن مى گيرند، تقدير ميشوند. چرا که در گراميداشت تلاش آنها بود که ٨ مارس بعنوان روز جهانى زن تعيين شد.
با الهام از سوسياليستهاى آمريکائى که هر ساله آخرين يکشنبه فوريه را بعنوان روز زن جشن مى گرفتند، کلارا زتکين، يکى از سوسياليستهاى سرشناس آلمانى در سال ١٩٠٩ در يکى از کنگره هاى انترناسيونال در کوپنهاگ، روز ٨ مارس را بعنوان روز جهانى زن پيشنهاد کرد و مورد استقبال شرکت کنندگان در اين کنگره قرار گرفت.
از آن زمان تاکنون روز ٨ مارس هر ساله توسط زنان و مردان زيادى در سراسر دنيا گرامى داشته ميشود و به روزى براى مبارزه براى دنيائى بهتر و برابر تبديل شده است. اين روز تبديل شده است به حلقه واسطى که مردم دنيا را در مبارزه با نابرابرى و مسائل و مشکلات مشترک به هم پيوند مى دهد. روز جهانى زن به داستان زنان و مردانى معمولى تبديل شده است که مصممند نقش خود را در تاريخ بازى کنند و دنيائى بهتر براى خودشان و نسهاى آينده بسازند.
در بعضى از کشورهاى دنيا ٨ مارس تعطيل رسمى است و مردم آنرا جشن مى گيرند و زنان هديه و گل مى گيرند. جلسات متعدد برپا ميشوند و در مورد مسائل زنان بحث و تبادل نظرهاى وسيع سازمان داده ميشود و مطالبات جنبش زنان جمعبندى شده و در برابر دولتمردان گذاشته ميشود. در کشورهاى ديگر روز جهانى زن يک اتفاق سياسى است و هر نوع اقدامى به اين دليل مى تواند منجر به تنش و درگيرى شود. در جائى مانند ايران براى نمونه، حکومت جمهورى اسلامى از همان ابتداى بر سر کار آمدنش با ٨ مارس مخالفت کرده است و تجمعات و تظاهرات و مراسمهاى ٨ مارس را تا جائى که توانسته سرکوب کرده است. اين رژيم حتى روز جهانى زن را هم سعى کرد تغيير دهد و روز تولد فاطمه زهرا را بعنوان روز زن اعلام کرد که بدينوسيله بتواند افکار ارتجاعى را دامن زده و الگوى پوسيده اسلام از زن را تقويت نمايد. اما ممنوع کردن ٨ مارس هيچوقت نتوانست مانع به خيابان آمدن مردم هر ساله در ٨ مارس و اعتراض آنها به قوانين ضد زن اسلامى و بيحقوقى آشکار زنان شود.
در طول تاريخ اتفاقات بسيار قابل ملاحظه اى مشاهده ميشوند که مربوطند به ٨ مارس و نشان مى دهند که زنان نقش سنتى خود را رها کرده و تلاش نموده اند بر روى مسائل سياسى عصر خود تاثير بگذارند. سالهاى ١٩١٣ و ١٩١٤ در بسيارى از کشورهاى اروپائى زنان در روز جهانى زن به خيابانها ريختند که به جنگى که در آستانه شروع بود اعتراض کنند. سال ١٩١٧ آلکساندرا کولونتاى و ديگر فعالين زن، تظاهراتهاى عظيمى را در روسيه سازمان دادند که در آنها زنان خواهان نان و صلح بودند.
سالهاى دهه ١٩٦٠ جنبش زنان در ٨ مارس به ميدان مى آمد که حق راى زنان و حقوق برابر را مطالبه کنند.
در ميان ٨ مارسهاى تاريخى دنيا، مى توان از ٨ مارس ١٣٥٧ در ايران هم اسم برد. روزى که زنان و مردان آزاديخواه در ابعاد وسيعى به خيابانهاى تهران ريختند تا بر عليه فتواى حجاب اجبارى خمينى و ديگر قوانين ضد زن اعتراض کنند. اين اولين و و بزرگترين تظاهراتى بود که بعد از سر کار آمدن رژيم تازه به قدرت رسيده انجام مى گرفت و پايه خيلى مهمى بود براى جنبش رو به رشد زنان و جنبش مقاومت عليه رژيم.
هرچند که در يکى دو دهه گذشته بدليل سر کار آمدن قدرتهاى دست راستى و محافظه کار مانند تاچر و ريگان، جنبش زنان و مطالبات اين جنبش مورد حمله قرار گرفته و به عقب رانده شده است و در نتيجه روز جهانى زن ديگر وسيعا و با شکوه گذشته در خيلى از نقاط دنيا از جمله آمريکا و اروپا جشن گرفته نمى شود، اما ٨ مارس در کشورهائى مانند ايران بخاطر حاکميت آپارتايد جنسى و بى حقوقى مطلق زن همچنان پرقدرت و شعله ور است و تبديل شده است به روز اعتراض به بى حقوقى زنان و مبارزه براى آزادى زن در جامعه. در روز جهانى زن در مقابل چشمان نيروهاى رژيم، زنان روسريهايشان را در مى آورند و آنها را به نشانه اعتراض به قوانين اسلامى به آتش مى کشند و عليرغم شلاق و شکنجه و زندان روز مارس را با رقص و پايکوبى در خيابانها جشن ميگيرند. در اين روز زنان و مردان برابرى طلب همايشهاى عظيم سازمان مى دهند، در مورد مسائل مربوط به زنان صحبت مى کنند، در دفاع از برابرى زن و مرد قطعنامه صادر مى کنند و همبستگى خود را با جنبش برابرى طلبانه زنان در دنيا اعلام مى کنند.
امروز زنان ايرانى بعنوان کسانى که بيش از بيست و پنج سال است که عقب مانده ترين و ارتجاعى ترين قوانين ضد زن را شاهد بوده اند و نابرابرى و ستم را با گوشت و پوست خود لمس کرده اند، در صف اول مبارزات جهانى زنان و مردان آزاديخواه براى سکولاريسم و برابرى طلبى قرار گرفته اند. آنها با پيش کشيدن راديکال ترين و انسانى ترين مطالبات براى رهائى و برابرى انسان، به پيشگامان اين خواسته ها در سطح جهان تبديل شده اند

انجمن گل های سرخ  ||  8:22 PM